'Mijn moeder had nooit op deze manier mogen sterven.'

Twee uur lang wachtte Laurens van Aggelen op een ambulance, terwijl zijn moeder voor de tweede keer die dag een herseninfarct kreeg, waaraan ze uiteindelijk zou overlijden. En dat omdat de huisarts spoedeisende hulp niet nodig vond. Van Aggelen kaartte de zaak aan bij het Medisch Tuchtcollege die vorige week met een uitspraak kwam. Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg wees daarin al Van Aggelens klachten over het optreden van de huisarts af. In 'Gelukkig in mijn leed' beschrijft Van Aggelen de laatste dag van zijn moeders leven.

In oktober 2008 krijgt de moeder van Laurens van Aggelen een beroerte. Hij belt meteen de huisarts en legt de ernst van de situatie aan de doktersassistente voor. "Toch moest ik toch nog drie kwartier wachten voordat de huisarts eindelijk arriveerde. Zij constateerde dat mijn moeder een hersenbloeding had gehad en half verlamd was geraakt. De huisarts belde vervolgens een ambulance en vertrok. Daarna ging mijn moeders gezondheid ineens snel en drastisch achteruit. Maar hoe ik ook bij de huisarts smeekte om de ambulance onmiddellijk te laten komen, ik kreeg het niet voor elkaar. Ik werd gewoon niet serieus genomen."

De arts reageerde bovendien weinig empatisch en niet professioneel toen Van Aggelen zijn bezorgdheid uitte over een mogelijk fatale afloop als het zo lang duurde voor er hulp kwam. "Als dat al zo zou zijn, dan zijn we toch al te laat", gaf de huisarts als reactie.

De ambulance arriveerde pas na uren. Van Aggelens moeder was inmiddels in coma geraakt en overleed nog diezelfde avond in het ziekenhuis. "De uren dat mijn moeder en ik moesten wachten, waren voor ons beiden een hel."

Van Aggelen diende een klacht in bij het Medisch Tuchtcollege over het onprofessionele handelen van de huisarts. De uitspraak in deze zaak kwam vorige week. Het Regionaal Tuchtcollege oordeelde dat de arts volgens de regels had gehandeld. Van Aggelen: "In de uitspraak zijn alle blunders van de arts bedekt met een medisch-technisch verweer. De schuld wordt feitelijk zelfs bij mij neergelegd. Ik vind het onbestaanbaar dat er twee jaar na dato nog geen erkenning voor het gebrek aan professionaliteit is, dat er geen excuses worden gemaakt, niets. In feite voelt het als een trap na."

 In het boek 'Gelukkig in mijn leed', beschrijft Van Aggelen uitvoerig wat hem die dag overkwam en hoe machteloos hij zich voelde dat hij zijn moeder niet kon helpen. Hij verslaat minutieus dat hij lijdzaam moest toezien hoe een aaneenschakeling van situaties die niet verliepen zoals ze zouden moeten, uiteindelijk leidden tot het overlijden van zijn moeder. Van Aggelen schrijft daarnaast over het verdriet dat het verlies van zijn moeder tot gevolg had en ook hoe hij weer de kracht vond om door te gaan met zijn leven.

"Ik heb dit boek geschreven om iedereen die een ouder verliest een steuntje in de rug te geven. Voor iedereen zal de ervaring natuurlijk anders zijn, maar velen zullen zich in dit verhaal herkennen en er troost in vinden.

Ik heb het boek ook geschreven omdat ik hoop dat deze zaak niet onopgemerkt blijft. Daarom heb ik de huisarts aangeklaagd. Ik koester de ijdele hoop dat niemand ooit zoiets hoeft mee te maken wat mijn moeder is aangedaan en wat ik heb moeten doormaken in die vreselijke uren."

Laurens van Aggelen (1964) is schrijver en journalist. Al meer twee decennia schrijft hij voor diverse media. De afgelopen jaren schreef hij diverse boeken die in de media goed werden ontvangen.

Titel:  Gelukkig in mijn leed

Auteur: Laurens van Aggelen

Uitgeverij: White Elephant Publishing - www.we-publishing.nl

ISBN: 978-90-79763-02 3

Uitvoering: genaaid gebonden, hardcover

Pagina's: 96